vodka με στημένο λεμόνι!

Καλησπέρα σας βραδινά μου πλασματάκια.... Ελπίζω όλοι να διασκεδάζετε πολύ το δεύτερο κατά σειρά τριήμερο που διανύουμε.. Με βάση λοιπόν μια πολύ ευχάριστη κουβεντούλα που είχα χτες...αποφάσισα να μιλήσουμε για τους λόγους για τους οποίους οι γυναίκες του 2013 περιμένουν τον άνδρα να κάνει το πρώτο βήμα....όχι ότι αυτές μετά δε θα κάνουν τα επόμενα 100..αλλά όπως και να το κάνουμε το πρώτο είναι   αυτό που περιμένουμε από τον σωστό μάγκα δίπλα μας... Και αν νομίζετε ότι πρόκειται να αναλύσουμε ρομαντικές ιστορίες του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είστε πολύ βαθιά γελασμένοι..... Το 2013 λοιπόν όπως γνωρίζετε χαρακτηρίζεται από ταχύτητες μεγάλες....δεν υπάρχει χρόνος.....είναι λιγοστός....και πρέπει να τον εκμεταλλευόμαστε σωστά.και γιατί λοιπόν αυτός και όχι εμείς?? 1. στις περισσότερες σχέσεις ο άνδρας είναι ο μεγαλύτερος...άρα κατά φυσικό κανόνα αυτός έχει λιγότερο χρόνο από εμάς....εκ των πραγμάτων..καταλαβα...

Καλησπέρα σας μεταμφιεσμένα μου πλασματάκια!!! Ελπίζω όλοι σας να περάσατε ένα υπέροχο γιορτινό τριήμερο..!!! Βάλαμε λοιπόν όλοι τις μάσκες μας, τις συνδυάσαμε με διάφορα παλιά ή καινούρια ρουχαλάκια και πήραμε τους δρόμους... δεν είναι ιδιαίτερα περίεργο πως μας κάνει να γελάμε και να νιώθουμε ευτυχισμένοι αυτό? όπως όταν πρώτο-συναντιόμαστε με κάποιον...πάντα γελάμε έτσι νιώθουμε μια ευτυχία μέσα μας....και βασικά θα μπορούσαμε να πούμε ότι νιώθουμε όπως όταν φοράμε τις μάσκες μας...λίγο πολύ κανείς μας δεν ανοίγεται αμέσως στον άλλον...κρατάμε κρυφά χαρτιά... είτε από τα καλά είτε από τα άσχημα....όμως όπως και τις απόκριες...έτσι και στην πραγματική μας ζωή όλο αυτό έχει ημερομηνία λήξης...το πάρτυ τελειώνει και όλοι εν τέλει δείχνουμε τι κρύβετε μέσα μας.....ποιοι ήμαστε πραγματικά.... και αν αυτό δε τελειώσει στον σωστό χρόνο...τότε τα πράγματα καταντούν ψεύτικα, βαρετά, και δεν τα νιώθεις πια το ίδιο....όλα αυτά που κρατούσες κρυφά σε παγιδεύουν και...

Καλησπέρα σας μικρά πλασματάκια.. ελπίζω όλοι να μου είστε καλά!!! Ας μιλήσουμε σήμερα για κάτι που μπορεί κατά καιρούς να απασχολήσει όλους... βιντεάκια αφιερωμένα σε ανθρώπους που σε θα ξεχάσεις....που δε θα σταματήσεις να αγαπάς... και ξαφνικά μετά από δυο χρόνια..δύο μήνες δύο μέρες δε θυμάσαι πια... πόσο κρατιόμαστε σε αυτό το συναίσθημα?? αυτό είναι υποκειμενικό δε μπορώ να σας το απαντήσω....υπάρχει κάποιος πριν δυο χρόνια που σας έχει ξεχάσει και κάποιος πριν 5 χρόνια σας θυμάται ακόμα.... ποτέ δε ξέρετε ποιανού την τροχιά έχετε αλλάξει.. το δυσάρεστο σε αυτήν την ιστορία είναι ότι δεν έχει διάκριση....κάποιος θεωρεί ότι δεν έγινε τίποτα..κ όμως έγινε... πόσο λοιπόν μπορούμε να σκεφτόμαστε πόσο επηρεάσαμε κάποιον ή όχι? όχι πολύ...γιατί συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας.... και γιατί βασικά δεν έχουμε τη δύναμη να σκεφτούμε τους άλλους...ή το χρόνο...γιατί κάτι εμάς μας στοίχισε περισσότερο...δεν είναι ότι κάποιος είναι ...