Στόχος!
Καλησπέρα σας μικρά μου νυχτερινά πλασματάκια... Ελπίζω όλοι σας να είστε καλά....Πόσο τυπική ακούγεται αυτή η φράση...και πράγματι πόσο τυπικά την λέμε συχνά...μα σας διαβεβαιώνω εγώ αλήθεια πιστεύω να είστε όλοι καλά...!! Υπάρχει μια δεδομένη γκρίνια τον τεέυταίο καιρό από όλους μας...και είναι δικαιολογημένη..Άλλοι άνεργοι...Άλλοι απλήρωτοι....και τα λεφτά βεβαίως δε φέρνουν την ευτυχία...μα η έλλειψη σίγουρα φέρνει τη γκρίνια συνηθίζει να λέει η γιαγιά μου... Και το ερώτημα είναι...Μέχρι που μπορεί να φτάσει η θετική σκέψη? Πόσο υπομονή μπορείς να έχεις με όσα συμβαίνουν γύρω μας? Αν είσαι παιδάκι..δεν έχεις δικαίωμα να παίζεις..είτε γιατί δεν έχεις παιχνίδια..είτε γιατί φοβάσαι να βγεις στην γειτονιά....αν είσαι ενήλικας..πόσο δύσκολο είναι να θέλεις και να μη μπορείς να προσφέρεις στην οικογένειά σου? Αν είσαι ηλικιωμένος πως αφήνεις την ελπίδα και αποφασίζεις ότι δε μπορείς να ούτε καν να αρρωστήσεις? Η απάντηση είναι δε ξέρω να σας πω...και το κλισέ είναι ότι πάντα υπάρχουν