vodka με στημένο λεμόνι!

Καλησπέρα σας καλοκαιρινά μου πλασματάκια!!!! Ελπίζω το Καλοκαίρι ή τελοσπάντων όσο απέμεινε από αυτό να κυλάει όμορφα για όλους….!! Καλοκαίρι και όλα γυρίζουν γύρω γύρω από διαφόρων ειδών σχέσεις…!! Σχέσεις… σχέσεις… σχέσεις…!! Ερωτικά διλλήματα… μικρές ιστορίες… μεγάλες ιστορίες… και ότι βάλει ο νους γύρω από τις σχέσεις…!! Λες και η μυρωδιά της θάλασσας ανάβει τα αίματα…. Το ρούχα πιο λίγα… πιο ελαφριά πάνω μας… το αεράκι… έξοδοι όπως και όπου…! Όλα γενικά σε πιο μπιτάτους ρυθμούς…. Η εποχή των πιο εύκολων αποφάσεων όπως συνήθιζα να λέω στο παρελθόν… Λοιπόν….. κάποτε τα κορίτσια μου έλεγαν…. Καμιά φορά ρε παιδί μου μας δίνεις την εντύπωση ότι παίρνεις ενέργεια και ικανοποίηση με το να λες όχι…! Μα καλή μου και εσύ μέσα στην ξινίλα? Δώσε μια ευκαιρία…! Και η αλήθεια, οφείλω να ομολογήσω είναι ότι ήμουν πολύ ξινή στο παρελθόν… κάτι που έχει αλλάξει σε κάποιο βαθμό με τα χρόνια…!! Και είσαι έξω και χορεύεις και πίνεις και λίγο χαμογελάς… γιατί όπως είπαμε δεν είσαι 1000

Όπως όλοι θα έχετε καταλάβει τον τελευταίο καιρό μιας και περνάω την αγαπημένη μου εποχή εκτός Ελλάδας γράφοντας thesis, μην έχοντας πολλά να κάνω στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο μου έχω φάει ένα μικρό κολληματάκι με τα x-files και τα ξαναβλέπω... Υπάρχει ένα επεισόδιο, λοιπόν, με μια μικρή ιστοριούλα που μου έδωσε την ιδέα γι' αυτό το κείμενο. Ο Mulder, που λέτε, βρίσκει ένα τζίνι και του δίνεται η ευκαιρία να κάνει τρεις ευχές. Μία από αυτές είναι να έχει ειρήνη όλος ο κόσμος! Στη συνέχεια το τζίνι για να πραγματοποιήσει την ευχή του, τι φαντάζεστε ότι έκανε? Έβαλε τέλος σε όλους τους πολέμους? Κατά κάποιο τρόπο ναι! Αναρωτιέστε πώς? Εξαφανίζοντας τα 2/3 του ανθρώπινου πληθυσμού, φυσικά! Όταν λοιπόν ο Mulder ρώτησε γιατί το έκανε αυτό, το τζίνι αποκρίθηκε πως δεν μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο που σκέφτονται περισσότεροι από τον μισό πληθυσμό της γης! Γιατί άραγε ο περισσότερος κόσμος βλέπει τον πόλεμο, την εχθρότητα, την αποξένωση και τη βία σαν λύση για τα προβλήματά του? Είναι αυ

Καλησπέρα σας όμορφα πλάσματα…!! Αναρωτηθήκατε ποτέ πως γίνεται κάθε μέρα να μας ρωτάνε… τι νέα? Και πάντα, άντε σχεδόν πάντα, να απαντάμε τα ίδια? Και όμως μετά από λίγο καιρό να είναι όλα αλλιώς? Το παράδοξο του χρόνου μου αρέσει να λέω…. Από μικρή ήμουνα περίεργη με τις φίλες μου και τους φίλους μου… μου αρέσουν οι σχέσεις που για κάποιο λόγο είναι πάντα εκεί για σένα ακόμα και αν παραμένουν σιωπηλές… οι φίλες που δεν έχουν ανάγκη το καθημερινό τηλεφώνημα… έμαθα ίσως  σε αυτές τις σχέσεις… ποτέ δε ξεχνώ τον πρώτο καφέ που ήπια με την καλυτερότερη μου φίλη όπως συνηθίζω να λέω…. Και πως για κάποιο λόγο είμαστε πάντα μακριά από τότε και όμως πάντα  κοντά… αυτή η σχέση χαρακτήρισε και τις επόμενες…!! Πάντα με πλαισίωναν άνθρωποι που λάτρευα και λατρεύω και είναι εδώ ακόμα και όταν δεν είναι…. Αυτά είναι αισθήματα που κάνουν τις καθημερινές ανασφάλειες να είναι αδιαπραγμάτευτες… δε διαπραγματεύεσαι την εμπιστοσύνη σε αυτές τις σχέσεις… δε ντρέπεσαι να τσαλακωθείς σε αυτές τις σχ