vodka με στημένο λεμόνι!

καλησπέρα σας απογευματινά μου πλασματάκια! Ελπίζω όλοι να είστε καλά και να χαίρεστε τον βασιλιά ήλιο! χεχεχε! Σήμερα θα συμπερασματολογίσουμε! (καινούρια λέξη..δικιά μου! υπάρχει κανα πρόβλημα?) Αφιερώνεις τη ζωή σου σε κάτι...σχεδόν παραμελείς τους πάντες και τα πάντα γι αυτό το κάτι..!! ξέρεις ότι το κάνεις τέλεια..και αυτό σου δίνει ζωή και ενέργεια...ακόμα και άνθρωποι υπάρχουν γύρω σου...που αναμφίβολα τους αγαπάς αλλά τους παραμελείς κατά κάποιο τρόπο γι αυτό πάνω στο οποίο είσαι τέλειος και δίνεις τη ζωή σου...άλλωστε γι αυτούς το κάνεις.. και φυσικά όταν είσαι στην κορυφή...προκαλείς τη ζήλια...προκαλείς τους γύρω σου...προκαλείς όλους αυτούς που δεν μπορούν να σε φτάσουν...αυτούς που θα ήθελαν να είναι βεζίρηδες στη θέση του βεζίρη...αλλά φυσικά αυτό δε γίνεται....ή πρέπει να αφιερώσουν κ αυτοί τη ζωή τους σε αυτό το σκοπό ή θα πρέπει να ανεβούν προσωπικά κάνοντας εσένα να φανείς λίγος και ανεπαρκής...και δυστυχώς εδώ που ζούμε....και εδώ που έχουμε φτάσει η κακία και η

καλησπέρα σας μικρές μου νυχτερίδες!!! και έτσι μετά τα χριστούγεννα...και την πρωτοχρονιά που ζήσαμε μόνο κάπως έτσι θα μπορούσε να αρχίζει η ανάρτησή μας... Μια φορά και έναν καιρό...ήταν ένα πολύ μικρό κοριτσάκι...κάθε μέρα πήγαινε στο σχολείο όπως όλα τα υπόλοιπα παιδάκια....Μια μέρα λοιπόν όπως είχε πάρει τον γνωστό δρόμο για να φτάσει στο σχολείο έπεσε κάτω... εκεί ακριβώς που έπεσε την είδαν οι πιο γαμάτοι (υποτίθεται) συμμαθητές της..γέλασαν και πέρασαν από δίπλα της έτοιμοι να ανακοινώσουν σε όλους ακριβώς τι έγινε....το κοριτσάκι έτοιμο αλλά και μέσα στην ντροπή ήταν έτοιμο να σηκωθεί...μα πως το έπαθα εγώ αυτό? αναρωτιόταν....πως θα ξαναγυρίσω ποτέ στο σχολείο? όλοι θα ξέρουν και θα με κοιτάνε και θα γελάνε....σκεφτόταν τι πρέπει να κάνει....είχε ακόμα έτσι κ αλλιώς δέκα λεπτά δρόμο...θα σκεφτώ στο δρόμο τι θα κάνω..είπε στον εαυτό της και συνέχισε...φτάνωντας μπροστά στο τεράστιο κτίριο του σχολείου κοντοστάθηκε....δε μπορούσε να μπει...πως θα αντίκρυζε πάλι τα πρόσωπα τω