vodka με στημένο λεμόνι!

Καλησπέρα σας όμορφα πλασματάκια μου.... Σήμερα θέλουμε να ασχοληθούμε με εκείνες τις πολύ ενοχλητικές φωνούλες που λίγο πολύ όλοι ακούμε που και που...και μας λένε τι να κάνουμε...τι να περιμένουμε....τι θέλουμε...και ξαφνικά όλα τα πλούτη και η ομορφια του κόσμου φαντάζουν ασήμαντα μπροστά σε αυτό που γεμίζει την δική μας την καρδιά... Εντυπωσιακά δε λέω τα χλιδάτα ξενοδοχεία..τα αυτοκίνητα...τα κέντρα διασκεδάσεως....μα δεν είναι μαγευτικό να ξυπνήσεις ένα πρωί σε ένα μικρό παραθαλάσσιο σπίτι και να δεις το χιόνι στρωμένο μέχρι τη θάλασσα....να ξεχαστείς κοιτώντας αυτόν που αγαπάς...και να καταφέρεις να κάψεις τον καφέ...να μπερδεύεις την γλώσσα σου....να χάνεις τα λόγια σου...να μη μπορείς πια να είσαι στιμμένος.... τότε και μόνο τότε είσαι άξιος θαυμασμού...όταν ακολουθήσεις τις φωνούλες...όταν εξαντλήσεις κάθε περιθώριο για να κάνεις τα ονειρά σου πραγματικότητα...όταν ο ουρανός σου φαίνεται πιο καθαρός...και ο αερας πιο δροσερός...κάθε συμβιβασμός....κάθε πρόσκαιρη χαρα και ε

Καλησπέρα σας νυχτεριδούλες μου όμορφες..... Τι μου κάνετε? Ελπίζω να είστε όλοι καλά!!!!! Και για να μπούμε στο σημερινό μας θέμα...Πόσα πράγματα έχουμε πει και τα μετανιώσαμε? Πόσα πράγματα δεν είπαμε για να μη φανούμε λίγοι ή για να μη πληγωθεί ο υπέρμετρος εγωισμός μας? και πως αυτό το εγώ που στηρίζουμε με τόση ένταση...ξαφνικά μας φαίνεται μια μέρα τόσο λίγο...τόσος μικρός και ανούσιος λόγος για να κρατήσουμε τον εαυτό μας συναισθηματικά? να πούμε ότι νιώθουμε...να χαρίσουμε ένα χαμόγελο που ίσως δεν είναι σημαντικό για εμάς αλλά ίσως φτιάξει την μέρα κάποιου άλλου? Έχω λοιπόν έναν διάλογο στο μυαλό μου...σε ένα μεγάλο μπαλκόνι γεμάτο κόσμο...φίλους αγαπημένους, γνωστούς  ή και ανθρώπους που βλέπουμε πρώτη φορά στη ζωή μας...όπως τρέχουμε αγχωμένοι πάνω κάτω...ένα χέρι μας τραβάει και λεει..."Μα εσένα σήμερα δε θα σε δούμε καθόλου να σου ευχηθούμε"?...και απαντάμε εμείς...ε καλέ...εμείς τα λέμε τόσο συχνά με αποτέλεσμα και να ξέρουμε τί ευχόμαστε ο ένας για τον άλλον

Καλησπέρα σας νυχτερινά μου πλασματάκια, τι μου κάνετε?? ξεκινώντας τη δουλειά για τα καλά...έπρεπε να βρω τους ρυθμούς μου για να μπορέσω να γράψω με την ησυχία μου..!! Σήμερα λοιπόν, μια και είναι τέτοια η ώρα..θα πούμε ένα παραμύθι... Μια φορά και έναν καιρό (όπως όλα τα παραμύθια ξεκινάνε)...ήταν ένα μικρό κοριτσάκι...ζούσε ευτυχισμένο με την οικογένειά του...Η διαφορά της από τους υπόλοιπους ανθρώπους ήταν ότι στη ζωή της είχε την ικανότητα μόνο να ζει το παρόν...δε μπορούσε να ζήσει το παρελθόν παρά μόνο τη στιγμή που συνέβαινε...χαρές λύπες εκπλήξεις όλα μόνο μία φορά...τη στιγμή που γινόντουσαν..κάτι σαν συναισθηματική αμνησία...αφού τα γεγονότα τα θυμόταν...αλλά δε μπορούσε να ξανανιώσει ότι ένιωσε τη στιγμήπου έγιναν...μεγαλώνοντας λοιπόν παντρεύτηκε...έκανε παιδιά...και τα παιδιά της..τα δικά τους παιδιά...και αυτά μεγάλώσανε και σπουδάσανε και έκαναν και δικά τους παιδιά...Μία μέρα αρρώστησε βαριά..και τότε ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος εμφανίστηκε στο δωμάτιό της....της εξήγ