Game over...!!
Καλησπέρα σας νυχτεριδούλες μου όμορφες.....
Τι μου κάνετε? Ελπίζω να είστε όλοι καλά!!!!!
Και για να μπούμε στο σημερινό μας θέμα...Πόσα πράγματα έχουμε πει και τα μετανιώσαμε? Πόσα πράγματα δεν είπαμε για να μη φανούμε λίγοι ή για να μη πληγωθεί ο υπέρμετρος εγωισμός μας? και πως αυτό το εγώ που στηρίζουμε με τόση ένταση...ξαφνικά μας φαίνεται μια μέρα τόσο λίγο...τόσος μικρός και ανούσιος λόγος για να κρατήσουμε τον εαυτό μας συναισθηματικά? να πούμε ότι νιώθουμε...να χαρίσουμε ένα χαμόγελο που ίσως δεν είναι σημαντικό για εμάς αλλά ίσως φτιάξει την μέρα κάποιου άλλου?
Έχω λοιπόν έναν διάλογο στο μυαλό μου...σε ένα μεγάλο μπαλκόνι γεμάτο κόσμο...φίλους αγαπημένους, γνωστούς ή και ανθρώπους που βλέπουμε πρώτη φορά στη ζωή μας...όπως τρέχουμε αγχωμένοι πάνω κάτω...ένα χέρι μας τραβάει και λεει..."Μα εσένα σήμερα δε θα σε δούμε καθόλου να σου ευχηθούμε"?...και απαντάμε εμείς...ε καλέ...εμείς τα λέμε τόσο συχνά με αποτέλεσμα και να ξέρουμε τί ευχόμαστε ο ένας για τον άλλον αλλά και να μπορούμε να τα πούμε και πιο ήρεμα...ακολουθεί το ανάλογο γέλιο και χωρίζουν τα βλέμματα.....και αν τελικά δεν υπάρχει χρόνος να τα ξαναπείτε???ερωτώ εγώ!!! αν αυτή η κουβέντα είναι η τελευταία?? έφτανε? ή για άλλη μια φορά αφήσαμε τον χρόνο να μας ξεφύγει? μιλήσαμε την τελευταία φορά για το πως δε πρέπει να μένουμε πίσω...πως πρέπει να προχωράμε μπροστά...χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δε πρέπει να δίνουμε σημασία στο παρόν....είναι δύσκολο να ξέρεις εκ των προτέρων τι μπορεί να μετανιώσεις...και τι όχι...που θα ήθελες να έχεις χαρίσει ένα λόγο παραπάνω...αλλά μπορούμε να προσπαθούμε να δίνουμε το 100% στις διαπροσωπικές μας σχέσεις...να γεμίζουμε τις στιγμές...τόσο που να μη χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω...και να αναρωτηθούμε...αν είχα πει αυτό? ή το άλλο?
Σήμερα λοιπόν είναι η μέρα..που όσο και αν μιλήσουν τα στόματα...κ όσο κ αν ακούσουν τα αυτιά...απάντηση δε θα έρθει..γιατί η απόσταση των κόσμων είναι πολύ μεγάλη...γεφυρώνεται με αισθήματα...αλλά όχι με λόγια...έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο ότι πρέπει να προσπαθούμε να γεφυρώνουμε τις αποστάσεις για να έχουμε αυτούς που αγαπάμε κοντά μας...ακόμα κ αν δε μπορούμε να τους μιλήσουμε...
Τα περαστικά μας σήμερα πάνε σε όσους νομίζουν ο χρόνος τελειώνει...σε όσους νομίζουν ότι το μόνο που αξίζει είναι η περηφάνια μας...ότι έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους να παίξουν το κομμάτι τους...νέα λοιπόν για σας....δε κανονίζετε εσείς τους όρους...εσείς απλά παίζετε...αν το παιχνίδι σας λοιπόν δεν είναι καλό και δίκαιο...τότε περαστικά...
όσο για τους καλούς παίχτες..
till next time:))
kiss:))
Τι μου κάνετε? Ελπίζω να είστε όλοι καλά!!!!!
Και για να μπούμε στο σημερινό μας θέμα...Πόσα πράγματα έχουμε πει και τα μετανιώσαμε? Πόσα πράγματα δεν είπαμε για να μη φανούμε λίγοι ή για να μη πληγωθεί ο υπέρμετρος εγωισμός μας? και πως αυτό το εγώ που στηρίζουμε με τόση ένταση...ξαφνικά μας φαίνεται μια μέρα τόσο λίγο...τόσος μικρός και ανούσιος λόγος για να κρατήσουμε τον εαυτό μας συναισθηματικά? να πούμε ότι νιώθουμε...να χαρίσουμε ένα χαμόγελο που ίσως δεν είναι σημαντικό για εμάς αλλά ίσως φτιάξει την μέρα κάποιου άλλου?
Έχω λοιπόν έναν διάλογο στο μυαλό μου...σε ένα μεγάλο μπαλκόνι γεμάτο κόσμο...φίλους αγαπημένους, γνωστούς ή και ανθρώπους που βλέπουμε πρώτη φορά στη ζωή μας...όπως τρέχουμε αγχωμένοι πάνω κάτω...ένα χέρι μας τραβάει και λεει..."Μα εσένα σήμερα δε θα σε δούμε καθόλου να σου ευχηθούμε"?...και απαντάμε εμείς...ε καλέ...εμείς τα λέμε τόσο συχνά με αποτέλεσμα και να ξέρουμε τί ευχόμαστε ο ένας για τον άλλον αλλά και να μπορούμε να τα πούμε και πιο ήρεμα...ακολουθεί το ανάλογο γέλιο και χωρίζουν τα βλέμματα.....και αν τελικά δεν υπάρχει χρόνος να τα ξαναπείτε???ερωτώ εγώ!!! αν αυτή η κουβέντα είναι η τελευταία?? έφτανε? ή για άλλη μια φορά αφήσαμε τον χρόνο να μας ξεφύγει? μιλήσαμε την τελευταία φορά για το πως δε πρέπει να μένουμε πίσω...πως πρέπει να προχωράμε μπροστά...χωρίς αυτό να σημαίνει όμως ότι δε πρέπει να δίνουμε σημασία στο παρόν....είναι δύσκολο να ξέρεις εκ των προτέρων τι μπορεί να μετανιώσεις...και τι όχι...που θα ήθελες να έχεις χαρίσει ένα λόγο παραπάνω...αλλά μπορούμε να προσπαθούμε να δίνουμε το 100% στις διαπροσωπικές μας σχέσεις...να γεμίζουμε τις στιγμές...τόσο που να μη χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω...και να αναρωτηθούμε...αν είχα πει αυτό? ή το άλλο?
Σήμερα λοιπόν είναι η μέρα..που όσο και αν μιλήσουν τα στόματα...κ όσο κ αν ακούσουν τα αυτιά...απάντηση δε θα έρθει..γιατί η απόσταση των κόσμων είναι πολύ μεγάλη...γεφυρώνεται με αισθήματα...αλλά όχι με λόγια...έτσι λοιπόν καταλήγουμε στο ότι πρέπει να προσπαθούμε να γεφυρώνουμε τις αποστάσεις για να έχουμε αυτούς που αγαπάμε κοντά μας...ακόμα κ αν δε μπορούμε να τους μιλήσουμε...
Τα περαστικά μας σήμερα πάνε σε όσους νομίζουν ο χρόνος τελειώνει...σε όσους νομίζουν ότι το μόνο που αξίζει είναι η περηφάνια μας...ότι έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους να παίξουν το κομμάτι τους...νέα λοιπόν για σας....δε κανονίζετε εσείς τους όρους...εσείς απλά παίζετε...αν το παιχνίδι σας λοιπόν δεν είναι καλό και δίκαιο...τότε περαστικά...
όσο για τους καλούς παίχτες..
till next time:))
kiss:))
Σχόλια