του καθρέφτη εαυτός.....

Καλησπέρα σας μικρά πλασματάκια..
ελπίζω όλοι να μου είστε καλά!!!
Ας μιλήσουμε σήμερα για κάτι που μπορεί κατά καιρούς να απασχολήσει όλους...
βιντεάκια αφιερωμένα σε ανθρώπους που σε θα ξεχάσεις....που δε θα σταματήσεις να αγαπάς...
και ξαφνικά μετά από δυο χρόνια..δύο μήνες δύο μέρες δε θυμάσαι πια...
πόσο κρατιόμαστε σε αυτό το συναίσθημα??
αυτό είναι υποκειμενικό δε μπορώ να σας το απαντήσω....υπάρχει κάποιος πριν δυο χρόνια που σας έχει ξεχάσει και κάποιος πριν 5 χρόνια σας θυμάται ακόμα....
ποτέ δε ξέρετε ποιανού την τροχιά έχετε αλλάξει..
το δυσάρεστο σε αυτήν την ιστορία είναι ότι δεν έχει διάκριση....κάποιος θεωρεί ότι δεν έγινε τίποτα..κ όμως έγινε...
πόσο λοιπόν μπορούμε να σκεφτόμαστε πόσο επηρεάσαμε κάποιον ή όχι?
όχι πολύ...γιατί συνηθίζουμε να σκεφτόμαστε τον εαυτό μας....
και γιατί βασικά δεν έχουμε τη δύναμη να σκεφτούμε τους άλλους...ή το χρόνο...γιατί κάτι εμάς μας στοίχισε περισσότερο...δεν είναι ότι κάποιος είναι κακός...είναι ότι δεν μπορεί να ξεχάσει τη δικιά του θλίψη.....
κ εκεί που εσύ σκέφτεσαι πως μπόρεσε...και σε αυτόν η ίδια σκέψη μπαίνει μπροστά...πως μπόρεσε κάποιος άλλος...
οι άνθρωποι είναι πλασμένοι να ανησυχούν ..και να μη μπορούν να συνεχίσουν εάν κάτι στραβώνει...θέλουν αυτό που λέμε να τη βγάζουν καθαρή....
δε ξέρω να σας πω τι να κάνετε αν σας συμβεί και θεωρείστε ότι σας αδικούν....
το μόνο όμως που σίγουρα θα σας βοηθήσει θα ναι να τους συγχωρείστε...
να μπείτε κ εσείς μια φορά στη θέση τους...να ξεχάσετε ποιες είναι οι δικές ανάγκες..και να σκεφτείτε ίσως τι ανάγκες είχαν αυτοί...
αν όλοι άλλωστε μπαίναμε στη θέση των άλλων ο κόσμος ίσως να δούλευε καλύτερα...
δε το ξέρω...υποθέτω...
υποθέτω πως αν κάποιος προσπαθούσε να καταλάβει τον φόβο μας...ή τον πόνο μας...η ζωή να γινόταν πιο ανθρώπινη...
τα περιαστικά μας σήμερα πηγαίνουν σε όσους..ξέχασαν....
ξέχασαν ότι η ζωή είναι ανθρώπινη...είναι συναισθηματική...είναι γεμάτη ανθρώπους που νιώθουν και όχι μόνο...
as for the rest...
till next time..
kiss kiss...