Τι θα πάρετε παρακαλώ? Ανάποδες!!!!!!!
Καλησπέρα σας απογευματινά μου πλασματάκια,
Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να περνάτε ακόμη καλύτερα....
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πραγματάκια που ξέρω απόλυτα ελάχιστοι θα καταλάβουν... οι υπόλοιποι απλά θα προσπαθήσουν... και για να είμαι ειλικρινής εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ κανείς να καταλάβει....
Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τα πέντε πιο σπαστικά πράγματα που συμβαίνουν όταν χάσεις τον γονιό σου νωρίς.... και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ ότι είναι λιγότερο γονιός σου αν τον χάσεις σε προχωρημένη ηλικία αλλά όπως και να το κάνουμε η απώλεια διαφέρει σε κάποια σημεία...σε αυτό το σημείο επίσης να τονίσω ότι όχι δε τρελάθηκα... και δε κάνω πλάκα... απλώς θέλω να μιλήσουμε πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι της όλης υπόθεσης που έτσι κ αλλιώς είναι τόσο μεγάλο και δύσκολο που δύσκολα μιλάς γι' αυτό...!!
Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε..
1. Δε μπορείς να τον/την πάρεις τηλέφωνο...!! δε μπορείτε να φανταστείτε, πόσο σπαστικό είναι αυτό..!! όλοι μας έχουμε μια σχετική σχέση ρουτίνας με τους γονείς μας... ένα καθημερινό τηλεφώνημα ή μια συγκεκριμένη ώρα ή μια συγκεκριμένη μέρα... και συνήθως βέβαια μιλάμε και για πολύ συγκεκριμένα θέματα...! και όσο περνάει φίλες και φίλοι ο καιρός από την απώλεια, τόσο πιο πολύ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι μόνο ένα τηλεφώνημα απλό που δε θα ξανακάνεις, είναι ότι το συγκεκριμένο τηλεφώνημα δε μπορεί να στο αντικαταστήσει απολύτως κανένας πάνω στον πλανήτη... μη σου πω στο σύμπαν..! δε μπορεί ποτέ κανείς να είναι η μαμά σου ή ο μπαμπάς σου και δε μπορεί να ποτέ ξανά κανείς να σου πει ότι θα σου έλεγε εκείνη/ος...!!
2. Εκνευρίζεσαι αφόρητα και τα παίρνεις πλέον τρελά στο κρανίο με όσους θεωρούν τα πάντα δεδομένα, βασίζονται συνέχεια στην ύπαρξη των γονιών τους, δε τους σέβονται, και ποτέ μα ποτέ δεν αποτελεί σκέψη γι'αυτούς "τι θα έκανα αν τους έχανα"... δε μπορείς πια να συναναστραφείς καθόλου με τους λεγόμενους " je m΄en fous" ανθρώπους.... αν πριν τους θεωρούσες κάπως ανεύθυνους και λίγο ανώριμους πλέον δε βρίσκεις καμία δικαιολογία για την "δε μου καίγεται καρφάκι" συμπεριφορά... θες απλά να μην υπάρχουν... ή μη μου μιλάς ρε παιδί μου... δε σε έχω φίλο που λένε και στο νηπιαγωγείο.. δεν έχω δηλαδή αυτό το δικαίωμα???!!!! δε μου ταιριάζεις και απλά εξαφανίσου!
3. Οι γιορτές και όλες οι πιο όμορφες ή σημαντικές στιγμές της ζωής σου ποτέ ξανά από εδώ και πέρα δεν είναι ίδιες... και ποτέ ξανά δεν είναι τόσο ευχάριστες... πάντα θες να ήταν εκεί ο άνθρωπος αυτός.. να σε έχει δει.. να σε έχει συμβουλέψει... να σου ευχηθεί και να του ευχηθείς...πάντα μια καρέκλα στο τραπέζι για εσένα είναι άδεια... και θα ήθελες απελπισμένα να μην ήταν! για να μην παρεξηγηθούμε σε αυτό το σημείο... δε μιλάμε για κατάθλιψη!! μιλάμε για κάτι που πάντα σου λείπει και πάντα περνάει από το μυαλό σου... αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ξαναχαρείς ποτέ στη ζωή σου..απλώς πάντα κάτι στην εικόνα δε θα είναι απολύτως τέλειο... και αν υπάρχει κανείς κοντά σας που θα πει αμάν διώξτε τον! είναι απολύτως φυσιολογικό και δικαίωμά σας να νιώθετε έτσι... και όποιος δε το καταλαβαίνει ή δε το ανέχεται δε χρειάζεται να αυξάνει τον ήδη αυξημένο εκνευρισμό σας.. αφήστε τον να φύγει.. μέχρι να καταλάβει... γιατί αργά ή γρήγορα θα καταλάβει (που λέει πολύ σοφά και ένας φίλος μας)...
4. Τέταρτο και πολύ σπαστικό φίλες και φίλοι.... αρχίζεις να βλέπεις αλήθειες που πριν δεν ήξερες ή δεν έβλεπες... και συνήθως είναι αλήθειες που σε απογοητεύουν... αρχίζεις να βλέπεις αυτά που σου έκρυβαν για να σε προστατέψουν.. αυτός ο χιτώνας προστασίας όμως δεν υπάρχει πια... και πρέπει να αντιμετωπίσεις όλα όσα έρχονται με βάση αποκλειστικά τη δική σου κρίση... και φαύλος κύκλος και σπάσιμο αγαπημένοι μου γιατί πάλι γυρνάς στο 1 και λες τώρα εγώ θα έπαιρνα τηλέφωνο για να ρωτήσω τη γνώμη του/της... και τώρα? και τώρα κάνεις ότι νομίζεις εσύ σωστό και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι άραγε έκανες αυτό που θα έκανε? ή αυτό που θα σου έλεγε? ή σε κοιτάει από ψηλά απογοητευμένος/η??? άραγε? ε? και καμία απάντηση όσο και να μιλάς στον εαυτό σου ή τις φωτογραφίες!!!!!!!
5. Πέμπτο και πιο σπαστικό από όλα για μένα βέβαια... γιατί άλλος μπορεί να τα έβαζε σε άλλη σειρά... αρχίζεις να παίρνεις απόφαση ότι δε μπορείς να το αλλάξεις αυτό που έγινε... αλλά αυτό που έγινε όμως αλλάζει εσένα... και αρχίζεις πια να μη τη φοβάσαι την αλλαγή.., άλλοι γίνονται πιο σκληροί άλλοι πιο συναισθηματικοί δεν έχει και πολύ σημασία... γιατί τελικά ότι έλειπε στον καθένα αυτό βγαίνει στην επιφάνεια... τα σημάδια του ανθρώπου που έχασες απλώς είναι πάνω σου και σιγά σιγά αρχίζεις να το αναγνωρίζεις... και όσο πιο πολύ τα βλέπεις...τόσο πιο πολύ σπάζεσαι.. γιατί τόσο πιο πολύ αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι έχεις αποδεχτεί ότι δε μπορείς να αλλάξεις από αυτό που έγινε....πρέπει απλά να ζήσεις με αυτό...!
Με τα πέντε λοιπόν αυτά σπαστικά χαρακτηριστικά μιας απώλειας τόσο σημαντικής ήθελα απλά να σας πω... μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει πότε να είστε καλά και πότε να μην είστε... πότε η θλίψη είναι αρκετή και πότε η χαρά θα μπορούσε να ναι μεγαλύτερη... πότε να ξεχάσετε και πότε να σταματήσετε να σκέφτεστε! Αυτό είναι η δική σας απώλεια και κανενός άλλου... ειδικά κανενός άλλου που εκ του ασφαλούς σας συμβουλεύει πως και που και πότε...αναντικατάστατη απώλεια... ποτέ ξανά κανείς δεν είναι η μαμά σου ή ο μπαμπάς σου...μόνο εσείς ξέρετε τι νιώθετε και πως αυτό από εδώ και πέρα θα επηρεάσει και εν τέλει θα αλλάξει και τη ζωή σας... και ελπίζω πως μια τόσο σημαντική απώλεια στο σωστό χρόνο μόνο καλές αλλαγές θα φέρει μέσα μας... έτσι για να μπορείς να πεις...
άξιζε τον κόπο ο πόνος...
Με αυτά τα ολίγα φίλοι μου,
till next time:)
kiss:)
Εύχομαι να είστε όλοι καλά και να περνάτε ακόμη καλύτερα....
Σήμερα θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πραγματάκια που ξέρω απόλυτα ελάχιστοι θα καταλάβουν... οι υπόλοιποι απλά θα προσπαθήσουν... και για να είμαι ειλικρινής εύχομαι να μην χρειαστεί ποτέ κανείς να καταλάβει....
Θέλω λοιπόν να μοιραστώ μαζί σας τα πέντε πιο σπαστικά πράγματα που συμβαίνουν όταν χάσεις τον γονιό σου νωρίς.... και για να μην παρεξηγηθώ δεν εννοώ ότι είναι λιγότερο γονιός σου αν τον χάσεις σε προχωρημένη ηλικία αλλά όπως και να το κάνουμε η απώλεια διαφέρει σε κάποια σημεία...σε αυτό το σημείο επίσης να τονίσω ότι όχι δε τρελάθηκα... και δε κάνω πλάκα... απλώς θέλω να μιλήσουμε πέρα από το συναισθηματικό κομμάτι της όλης υπόθεσης που έτσι κ αλλιώς είναι τόσο μεγάλο και δύσκολο που δύσκολα μιλάς γι' αυτό...!!
Πάμε λοιπόν να ξεκινήσουμε..
1. Δε μπορείς να τον/την πάρεις τηλέφωνο...!! δε μπορείτε να φανταστείτε, πόσο σπαστικό είναι αυτό..!! όλοι μας έχουμε μια σχετική σχέση ρουτίνας με τους γονείς μας... ένα καθημερινό τηλεφώνημα ή μια συγκεκριμένη ώρα ή μια συγκεκριμένη μέρα... και συνήθως βέβαια μιλάμε και για πολύ συγκεκριμένα θέματα...! και όσο περνάει φίλες και φίλοι ο καιρός από την απώλεια, τόσο πιο πολύ αρχίζεις να συνειδητοποιείς ότι αυτό δεν είναι μόνο ένα τηλεφώνημα απλό που δε θα ξανακάνεις, είναι ότι το συγκεκριμένο τηλεφώνημα δε μπορεί να στο αντικαταστήσει απολύτως κανένας πάνω στον πλανήτη... μη σου πω στο σύμπαν..! δε μπορεί ποτέ κανείς να είναι η μαμά σου ή ο μπαμπάς σου και δε μπορεί να ποτέ ξανά κανείς να σου πει ότι θα σου έλεγε εκείνη/ος...!!
2. Εκνευρίζεσαι αφόρητα και τα παίρνεις πλέον τρελά στο κρανίο με όσους θεωρούν τα πάντα δεδομένα, βασίζονται συνέχεια στην ύπαρξη των γονιών τους, δε τους σέβονται, και ποτέ μα ποτέ δεν αποτελεί σκέψη γι'αυτούς "τι θα έκανα αν τους έχανα"... δε μπορείς πια να συναναστραφείς καθόλου με τους λεγόμενους " je m΄en fous" ανθρώπους.... αν πριν τους θεωρούσες κάπως ανεύθυνους και λίγο ανώριμους πλέον δε βρίσκεις καμία δικαιολογία για την "δε μου καίγεται καρφάκι" συμπεριφορά... θες απλά να μην υπάρχουν... ή μη μου μιλάς ρε παιδί μου... δε σε έχω φίλο που λένε και στο νηπιαγωγείο.. δεν έχω δηλαδή αυτό το δικαίωμα???!!!! δε μου ταιριάζεις και απλά εξαφανίσου!
3. Οι γιορτές και όλες οι πιο όμορφες ή σημαντικές στιγμές της ζωής σου ποτέ ξανά από εδώ και πέρα δεν είναι ίδιες... και ποτέ ξανά δεν είναι τόσο ευχάριστες... πάντα θες να ήταν εκεί ο άνθρωπος αυτός.. να σε έχει δει.. να σε έχει συμβουλέψει... να σου ευχηθεί και να του ευχηθείς...πάντα μια καρέκλα στο τραπέζι για εσένα είναι άδεια... και θα ήθελες απελπισμένα να μην ήταν! για να μην παρεξηγηθούμε σε αυτό το σημείο... δε μιλάμε για κατάθλιψη!! μιλάμε για κάτι που πάντα σου λείπει και πάντα περνάει από το μυαλό σου... αυτό δε σημαίνει ότι δε θα ξαναχαρείς ποτέ στη ζωή σου..απλώς πάντα κάτι στην εικόνα δε θα είναι απολύτως τέλειο... και αν υπάρχει κανείς κοντά σας που θα πει αμάν διώξτε τον! είναι απολύτως φυσιολογικό και δικαίωμά σας να νιώθετε έτσι... και όποιος δε το καταλαβαίνει ή δε το ανέχεται δε χρειάζεται να αυξάνει τον ήδη αυξημένο εκνευρισμό σας.. αφήστε τον να φύγει.. μέχρι να καταλάβει... γιατί αργά ή γρήγορα θα καταλάβει (που λέει πολύ σοφά και ένας φίλος μας)...
4. Τέταρτο και πολύ σπαστικό φίλες και φίλοι.... αρχίζεις να βλέπεις αλήθειες που πριν δεν ήξερες ή δεν έβλεπες... και συνήθως είναι αλήθειες που σε απογοητεύουν... αρχίζεις να βλέπεις αυτά που σου έκρυβαν για να σε προστατέψουν.. αυτός ο χιτώνας προστασίας όμως δεν υπάρχει πια... και πρέπει να αντιμετωπίσεις όλα όσα έρχονται με βάση αποκλειστικά τη δική σου κρίση... και φαύλος κύκλος και σπάσιμο αγαπημένοι μου γιατί πάλι γυρνάς στο 1 και λες τώρα εγώ θα έπαιρνα τηλέφωνο για να ρωτήσω τη γνώμη του/της... και τώρα? και τώρα κάνεις ότι νομίζεις εσύ σωστό και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι άραγε έκανες αυτό που θα έκανε? ή αυτό που θα σου έλεγε? ή σε κοιτάει από ψηλά απογοητευμένος/η??? άραγε? ε? και καμία απάντηση όσο και να μιλάς στον εαυτό σου ή τις φωτογραφίες!!!!!!!
5. Πέμπτο και πιο σπαστικό από όλα για μένα βέβαια... γιατί άλλος μπορεί να τα έβαζε σε άλλη σειρά... αρχίζεις να παίρνεις απόφαση ότι δε μπορείς να το αλλάξεις αυτό που έγινε... αλλά αυτό που έγινε όμως αλλάζει εσένα... και αρχίζεις πια να μη τη φοβάσαι την αλλαγή.., άλλοι γίνονται πιο σκληροί άλλοι πιο συναισθηματικοί δεν έχει και πολύ σημασία... γιατί τελικά ότι έλειπε στον καθένα αυτό βγαίνει στην επιφάνεια... τα σημάδια του ανθρώπου που έχασες απλώς είναι πάνω σου και σιγά σιγά αρχίζεις να το αναγνωρίζεις... και όσο πιο πολύ τα βλέπεις...τόσο πιο πολύ σπάζεσαι.. γιατί τόσο πιο πολύ αρχίζεις να καταλαβαίνεις ότι έχεις αποδεχτεί ότι δε μπορείς να αλλάξεις από αυτό που έγινε....πρέπει απλά να ζήσεις με αυτό...!
Με τα πέντε λοιπόν αυτά σπαστικά χαρακτηριστικά μιας απώλειας τόσο σημαντικής ήθελα απλά να σας πω... μην αφήσετε ποτέ κανέναν να σας πει πότε να είστε καλά και πότε να μην είστε... πότε η θλίψη είναι αρκετή και πότε η χαρά θα μπορούσε να ναι μεγαλύτερη... πότε να ξεχάσετε και πότε να σταματήσετε να σκέφτεστε! Αυτό είναι η δική σας απώλεια και κανενός άλλου... ειδικά κανενός άλλου που εκ του ασφαλούς σας συμβουλεύει πως και που και πότε...αναντικατάστατη απώλεια... ποτέ ξανά κανείς δεν είναι η μαμά σου ή ο μπαμπάς σου...μόνο εσείς ξέρετε τι νιώθετε και πως αυτό από εδώ και πέρα θα επηρεάσει και εν τέλει θα αλλάξει και τη ζωή σας... και ελπίζω πως μια τόσο σημαντική απώλεια στο σωστό χρόνο μόνο καλές αλλαγές θα φέρει μέσα μας... έτσι για να μπορείς να πεις...
άξιζε τον κόπο ο πόνος...
Με αυτά τα ολίγα φίλοι μου,
till next time:)
kiss:)
Σχόλια