Το δικό μου αντίο
Αντίο λοιπόν… άλλο μεγάλο θέμα… έχει μια πιο οριστική ερμηνεία από το «θα τα πούμε» ή το «γεια σου»… οριστικός αποχαιρετισμός… μη αποδεκτός σε συναισθηματικά έντονες απώλειες.. (το τελευταίο όπως καταλαβαίνετε το πρόσθεσα εγώ)!
Έτσι λοιπόν αφού το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα ήθελα να πω μερικά δικά μου απλά λόγια… το δικό μου αντίο… να πω αυτά που δε πρόλαβα ή ίσως νόμιζα πως θα τα πω αργότερα…
Το αργότερα λοιπόν φίλοι μου δεν υπάρχει… δε μπορείς να πάρεις τηλέφωνο αργότερα! δε μπορείς να πας επίσκεψη να τα πεις εκεί στο σαλονάκι σας στο καναπέ αργότερα! Ξέρετε γιατί? Γιατί ο καναπές άδειασε… δε μπορείς να πάρεις μια αγκαλιά αργότερα! Δε μπορείς να πεις μου λείπεις αργότερα! Δε μπορείς να πεις σε ευχαριστώ πολύ για αυτά που έκανες για μένα αργότερα! Σε ευχαριστώ που χωρίς να μου λείψει τίποτα με έμαθες τί αξίζει και τί όχι! Σε ευχαριστώ που ότι και να σου συνέβαινε ήσουνα πάντα εκεί για εμάς! Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να λέω έχει ο Θεός αντί να χάνω μέρες από τη ζωή μου γκρινιάζοντας! Σε ευχαριστώ που μου έμαθες να μη το βάζω κάτω και να παλεύω με το κεφάλι ψηλά! Σε ευχαριστώ για το παράδειγμα σου..!! Δεν υπάρχει δυστυχώς αργότερα..! Και αυτό πιστέψτε με πονάει! Όλα είναι δεδομένα και απλά μέχρι να μην είναι… μέχρι να μην υπάρχει αργότερα..!! και επειδή αυτός ο πόνος είναι αβάσταχτος καμιά φορά…ο πόνος του άδειου καναπέ…του κενού βουητού στο τηλέφωνο…της άδειας αγκαλιάς… αποφάσισα ότι το σκέτο αντίο καθόλου δε ταιριάζει σε αυτόν τον πόνο! Είναι άγριο και οριστικό!! Το λεγόμενο τελευταίο αντίο είναι περιοριστικό… σα να σε πνίγουν…δε μου ταιριάζει…
Γι αυτό λοιπόν σε ευχαριστώ που μου έμαθες να βλέπω συνέχεια… εγώ θα σου μιλάω και θα ξέρω πως με όποιο τρόπο μπορείς θα είσαι εκεί… και ο πόνος θα ανακουφίζεται… όπως όταν ήμαστε μικρά και χτυπούσαμε και το μόνο που θέλαμε για να απαλύνει ο πόνος ήταν ένα νεύμα που να σημαίνει πως δεν έγινε τίποτα… και σηκωνόμασταν να συνεχίσουμε το παιχνίδι! Θα σου μιλάω και δε θα βλέπω τον άδειο καναπέ αλλά τον καναπέ που κάποτε θα ξαναγεμίσει…και ξέρω πως θα τον βλέπεις και εσύ…
Δε μου ταιριάζει το αντίο… Όπως ο Πήτερ Παν έλεγε «ποτέ μη λες αντίο, γιατί το αντίο σημαίνει πως φεύγεις και το ότι φεύγεις σημαίνει πως ξεχνάς». Εμείς όμως δε θα ξεχάσουμε…. Δε θα σου πω αντίο μπροστά στον άδειο καναπέ…..
Απλά ήθελα να σου πω πως θα τα λέμε… και κάποια στιγμή θα ξαναβρεθούμε…μέχρι τότε εσύ θέλω να κοιτάς και εγώ θα μιλάω… σύμφωνοι?
Με αγάπη,
Από τον καναπέ μας…!
Σχόλια