Harry? Harry potter?!!

Καλησπέρα σας μικρές μου νυχτερίδες….

Σάββατο βράδυ και νομίζω ελάχιστοι θα είστε εντός.. και πολύ καλά θα κάνετε βέβαια… αν ρωτάτε εμένα… δε ξέρω… τον τελευταίο καιρό νυστάζω σχεδόν σε βαθμό που με κάνει να απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό..!!

Χαζεύοντας λοιπόν την τηλεόραση… φυσικά και εννοείται άφησα Χάρι πόττερ!!! Είπα να δω την ταινία με ευλάβεια… όπως πάντα κάνουμε τα τρία αδέρφια και η νύφη τους η Μαρία.. αλλά άρχισε ξαφνικά να μου θυμίζει μια εξαιρετικά αλλοπρόσαλλη ιστορία από το μακρινό μου παρελθόν…!!

Κάποτε λοιπόν πριν 5 χρόνια… μου έκαναν μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση… δεν έχει σημασία τι είδους… η απόφαση μου σε αυτή τη πρόταση θα άλλαζε βέβαια αρκετά τη ζωή μου… οπότε σπάσε Ιλεανάκι το κεφάλι σου να δεις ποιο είναι το σωστό..!! ένα δυο βράδια λοιπόν μετά η τηλεόραση έπαιζε πάλι Χάρι Πόττερ…  χαλαρή λοιπόν βλέποντας άρχισα να κάνω συνειρμούς… όπως οι περισσότεροι συνειρμοί χωρίς καμία ανθρώπινη λογική… Βολντερμορτ… κανείς δε γλιτώνει από αυτόν… και όμως να ένας που γλίτωσε… Ερμιόνη που όλοι σκεφτήκαμε ότι έπρεπε να είναι η φίλη του Χάρι.. και όμως δεν ήταν… ο κακός καθηγητής που τελικά ήταν ο καλύτερος… τι θέλω να πω?

Ότι καμιά φορά όσο σωστά και αν φαίνονται τα πράγματα ότι μάλλον είναι… δεν είναι… ή είναι και εμείς δε το βλέπουμε? Δε ξέρω καθόλου αν πήρα τη σωστή απόφαση τότε… διάλεξα την επιλογή που φαινόταν τελείως έξω από τα νερά μου… έξω από αυτό που θα έπρεπε να ζήσω…. αυτή που με φόβιζε τολμώ να πω... Δυστυχώς ή ευτυχώς αυτά τα βλέπουμε χρόνια μετά!!.. η προσωπική μου απόφαση είναι ότι έπραξα σωστά…

Και ναι το αποφάσισα βλέποντας Χάρι Πόττερ! Τράτζικ? Ίσως!  Μα είμαι μικρή μέσα μου πολύ μικρή.. και θέλω όσο μεγαλώνω να παραμένω μικρή.. πιστεύω στην πραγματική μαγεία που υπάρχει εκεί έξω και με κάποιο τρόπο όλα πάνε καλά στο τέλος… και ο δρόμος που είναι ο σωστός για τον καθένα μας όσες φορές και αν χαθεί από μπροστά μας λίγο με τη μία στροφή λίγο με την άλλη θα ξαναβρεθεί… βέβαια να κοιτάμε και εμείς καμιά ταμπέλα! Χεχε! Το κάπως κλισέ άσε τη ζωή να κάνει τη δουλειά της… δεν είναι άδικο και θλιβερό να κλάψουμε για τη ζωή που δε ζήσαμε επειδή δε καταλάβαμε πόσο το θέλαμε? δε ρισκάραμε και βολευτήκαμε στη σιγουριά μιας ήσυχης συνείδησης?

Δε θα μπορούσα να κλείσω αλλιώς παρά μόνο με τους παρακάτω στίχους προς αποφυγή εννοείται , και με την ευχή ποτέ κανείς μας να μη χρειαστεί να νιώσει έτσι….

«Πάει. Αυτό ήταν. Χάθηκε η ζωή μου φίλε μέσα σε κίτρινους ανθρώπους βρώμικα τζάμια κι ανιστόρητους συμβιβασμούς. Άρχισα να γέρνω σαν εκείνη την ιτιούλα που σούχα δείξει στη στροφή του δρόμου. Και δεν είναι που δεν θέλω να ζήσω. Είναι το γαμώτο που δεν το έζησα»…

Και τώρα Χάρι Πόττερ πάλι….

Till next timeJ

Kiss kiss!