lost innocence...

Καθόμουνα προχθές και σκεφτόμουνα... Πότε πραγματικά χάνουμε την αθωώτητα μας? Όταν αρχίζουμε να σκεφτόμαστε πονηρά? Όταν κάνουμε sex για πρώτη φορά? Ή μήπως δεν ήμασταν ποτέ αθώοι??? Βλέπω μικρά παιδάκια να κάνουν διάφορα το ένα στο άλλο με μοναδικό στόχο να το πληγώσουν και να το κάνουν να νιώσει άσχημα για τον εαυτό του... Και ακούς τους μεγάλους να λένε ότι τα παιδιά είναι πολύ σκληρά... Αυτή είναι η δικαιολογία τους... Αν τα παιδιά είναι τόσο σκληρά τότε οι μεγάλοι τι είναι? Θα μου πεις τώρα το παιδί δεν καταλαβαίνει τις επιπτώσεις των πράξεών του... Αλλά και οι μεγάλοι που τις καταλαβαίνουν δεν το δείχνουν και πολύ... Ξέρεις ότι αυτό που θα κάνεις θα έχει επιπτώσεις σε έναν άλλο άνθρωπο, αλλά παρ' όλα αυτά το κάνεις... Είτε γιατί δε σε νοιάζει για τον άλλον ή ακόμα πολλές φορές γιατί θέλεις να πληγωθεί αυτός ο άνθρωπος... Πόσες φορες δεν πληγώσαμε κάποιους με τη συμπεριφορά μας και μετά πήγαμε να το καυχηθούμε στους φίλους μας? Όποιος πει ότι δεν το έχει κάνει ποτέ είμαι σίγουρη ότι λέει ψέμματα!! Μας αρέσει να είμαστε οι κακοί της ιστορίας γιατί στο τέλος αυτοί επιβιώνουν... Μας αρέσει να μην έχουμε συναισθήματα γιατί έτσι δεν είμαστε ευάλωτοι και δε θα μπορέσει κανένας να μας πληγώσει... Κι αυτό ξεκινάει απ' όταν είσαι παιδάκι ακόμα... Αν χτυπήσεις και πέσεις δεν πρέπει να βάλεις τα κλάμματα γιατί θα σε κοροιδέψουν!! Από τότε αρχίζεις την μεγάλη προσπάθεια να μην νιώθεις... Τίποτα και για κανέναν... Και φτάνουμε στο σημείο κάποιος να μην έχει να φάει κι εμάς να μη μας ενδιαφέρει... Γιατί οι αδύναμοδεν αξίζουν να επιβιώσουν... Έτσι σκεφτόμαστε!! Είναι κρίμα... Σιγά σιγά μεγαλώνοντας αρχιζεις να μη σκέφτεσαι τόσο αθώα... Κοιτάς το συμφέρον σου και θεωρείς πως επειδή όλοι θέλουν να μάθουν τις αδυναμίες σου και να σε χτυπήσουν εκεί, πρέπει εσύ να τους χτυπήσεις πρώτος... Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή όταν έκανα μία ζημιά έβαζα αμέσως τα κλάμματα, ώστε να μη με μαλώσουν οι γονείς μου!! Αυτό δεν ήταν και τόσο αθώα σκέψη... Ειλικρινά δεν μπορώ να θυμηθώ μια στιγμή στη ζωή μου που να σκέφτηκα αθώα... Ίσως είμαστε καταδικασμένοι να μην έχουμε αναμνήσεις απ' όταν ήμασταν έτσι... Είμαστε φτιαγμένοι ετσι ώστε να μη θυμηθούμε ποτέ πώς ήταν να μη σκέφτεσαι περίπλοκα.... Έτσι είναι η φύση μας... Γιατί αν το θυμηθούμε ίσως δεν μπορέσουμε να επιβιώσουμε σ' αυτή τη ζωή... Κι ακόμα και μεγαλύτεροι όταν είμαστε έχουμε την τάση να ξεχνάμε τα καλά που μας έδωσε κάποιος και να θυμόμαστε μόνο τα άσχημα... Περίεργο δεν είναι? Μακάρι να μπορούσαμε να είμαστε αθώοι... Δε γίνεται όμως... Γιατί όταν ποτέ δεν ήσουνα κάτι δεν μπορείς ξαφνικά να γίνεις...!!! Η αθωώτητα δεν χάθηκε ποτέ, απλά δεν υπήρξε...