Μια τυχαία συνάντηση με τον εαυτό μου....
Καλησπέρα σας νυχτερινά μου πλάσματα,
το ΣΚ σιγά σιγά αποχωρεί και μας οδηγεί ξεκούραστα στη νέα εβδομάδα....
Οι Κυριακές είναι πάντα πιο ήσυχες...!! Έχουν έτσι μια περίεργη ακινησία....σαν να είναι σταματημένος ο χρόνος.... Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να βάλω σε τάξη κάποια ντουλάπια που είχα χρόνια να κοιτάξω αναλυτικά τι περιέχουν.... τα προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας... ξεσκονίζουμε και σκεφτόμαστε α! εδώ έχω και αυτές τις χαζομαρίτσες....
Με αυτές τι χαζομαρίτσες σήμερα γύρισα στο λύκειο.... γύρισα στα φοιτητικά μου χρόνια... στην Αγγλία... και γενικότερα πίσω...!! Πόσο περίεργο είναι το πόσα πολλά ξεχνάμε? γεγονότα... συναισθήματα... Κάτι που σε κάποια φάση της ζωής σου αποτελεί την καθημερινότητά σου να βλέπεις μετά από καιρό ότι ούτε καν το θυμάσαι.....
Βρήκα λοιπόν ένα κείμενο σε ένα από τα πολλά ημερολόγια μου (και για όποιον απορεί ναι κρατούσα και κρατάω ακόμα)!! χαχαχα!! επανέρχομαι λοιπόν και λέω βρήκα ένα κείμενο το οποίο ξεκινούσε κάπως έτσι... "όταν πιάνεις το μολύβι και το ενώνεις με το χαρτί... κανείς μα κανείς δε μπορεί να σου κλέψει...αυτό που νιώθεις, που περνάς, που θέλεις να περιγράψεις.... ήταν γραμμένο το 2002. Τη θυμάμαι εκείνη τη χρονιά...! τότε ερωτεύτηκα πρώτη φορά στη ζωή μου.... ένιωθα ότι πρέπει να προσπαθώ να αποτυπώνω αυτό το ανεξήγητο αίσθημα που μία σε κάνει να κλαις... μία να γελάς... μία να καρδιοχτυπάς... μία να χτυπάς την πόρτα πίσω σου και να φωνάζεις ΤΕΛΟΣ! και πάλι κυνηγητό... και πάλι πίσω.... και επέμενα σε αυτό το τώρα χαλασμένο χαρτί... ότι εδώ στο χαρτί.. εδώ δε μπορεί κανείς να μου πει τι θα κάνω.. και πως θα το κάνω.. θα το γράψω όπως θέλω εγώ...! αυτό που με μελαγχόλησε στην όλη υπόθεση , αν και δε σας κρύβω χαμογέλασα πολλές φορές, είναι ακόμη και αυτό το υπέροχο θεωρητικά συναίσθημα... τελικά το μαθαίνουμε... το ενηλικιώνουμε... δεν έχει ποτέ ξανά εκείνη τη γλυκιά αθωότητα... δε θα έγραφα ποτέ τώρα πια με τον τρόπο που έγραφα τότε για τον έρωτα.... και πιο σημαντικό ακόμα τα διάβαζα και πραγματικά δε πίστευα πως τα έχω γράψει εγώ αυτά...
Άραγε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας? κρύβεται? τελειώνει? προσαρμόζεται? το ξεχνάμε? δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έρθει σε επαφή μαζί του? και όμως γυρνώντας σήμερα πίσω... έχοντας έστω και αυτή τη λίγη επαφή με το παρελθόν.... το παρελθόν το δικό μου... το ποια ήμουν εγώ... θα ήθελα να ξαναβρώ αυτή την εσωτερική ηρεμία που ένιωσα ότι είχα.... λένε ότι όταν αρχίσεις να κοιτάς πίσω..σημαίνει πως μεγάλωσες...
εγώ σας λέω να κοιτάξτε... ανοίξτε ότι έχετε... ξαναβρείτε το παιδί που όλοι μας χάσαμε....και όχι μόνο δε θα έχετε μεγαλώσει... αλλά θα αποτινάξετε από πάνω σας αυτόν τον δήθεν λογικό και σοβαρό με κάποιες κρίσεις χιούμορ ενήλικα που σας έχει πλακώσει....
Συμβατικά δουλεύουμε, συμβατικά νιώθουμε, συμβατικά δε κλαίμε ή δε γελάμε, συμβατική η ζωή μας.... ξεχάσαμε την αξία που είχε ένα μικρό λουλουδάκι που θα μας έδινε κάποιος γιατί τώρα απαιτούμε από όλους και όλα ένα κήπο..!!
όχι φίλε μου αγαπημένε... για να φτιάξεις κήπο θα μαζεύεις λουλουδάκι λουλουδάκι.. και άλλοτε θα ανθίζει, άλλοτε όχι... άλλοτε θα σου δίνει χαρά και χρώμα και άλλοτε θα σε στεναχωρεί... αλλά θα είναι το δικό σου λουλουδάκι... αυτό που θα σε έχει κάνει ότι είσαι σήμερα... και αν αντέξεις και δε το αντικαταστήσεις με δέκα έτοιμες γλάστρες.. ίσως κάποια στιγμή να φτιάξεις τον κήπο σου...! αυτόν που καθετί θα σου θυμίζει κάτι... αυτόν που δε θα σε αφήσει να ξεχάσεις ποιος είσαι... αυτόν που θα σε βοηθάει στα αλήθεια να χτίσεις το μέλλον σου όπως εσύ το θες..
Τα περαστικά μας σήμερα πηγαίνουν σε όσους ξεχάσαμε ποιοι ήμασταν.... τι μπορούμε να πετύχουμε χωρίς συμβιβασμούς.... τι όνειρα είχαμε... σε όσους μάθαμε να αγαπάμε όπως οι μεγάλοι..... σε αυτούς κόψαμε το δεσμό με το παιδί μέσα μας γιατί το θεωρήσαμε χαζό..και τελικά χαζέψαμε εμείς στο τέλος....
όσο για αυτούς που κατάφεραν να μη ξεχάσουν....
till next time:))
kiss kiss:))
το ΣΚ σιγά σιγά αποχωρεί και μας οδηγεί ξεκούραστα στη νέα εβδομάδα....
Οι Κυριακές είναι πάντα πιο ήσυχες...!! Έχουν έτσι μια περίεργη ακινησία....σαν να είναι σταματημένος ο χρόνος.... Σήμερα λοιπόν αποφάσισα να βάλω σε τάξη κάποια ντουλάπια που είχα χρόνια να κοιτάξω αναλυτικά τι περιέχουν.... τα προσπερνάμε στην καθημερινότητά μας... ξεσκονίζουμε και σκεφτόμαστε α! εδώ έχω και αυτές τις χαζομαρίτσες....
Με αυτές τι χαζομαρίτσες σήμερα γύρισα στο λύκειο.... γύρισα στα φοιτητικά μου χρόνια... στην Αγγλία... και γενικότερα πίσω...!! Πόσο περίεργο είναι το πόσα πολλά ξεχνάμε? γεγονότα... συναισθήματα... Κάτι που σε κάποια φάση της ζωής σου αποτελεί την καθημερινότητά σου να βλέπεις μετά από καιρό ότι ούτε καν το θυμάσαι.....
Βρήκα λοιπόν ένα κείμενο σε ένα από τα πολλά ημερολόγια μου (και για όποιον απορεί ναι κρατούσα και κρατάω ακόμα)!! χαχαχα!! επανέρχομαι λοιπόν και λέω βρήκα ένα κείμενο το οποίο ξεκινούσε κάπως έτσι... "όταν πιάνεις το μολύβι και το ενώνεις με το χαρτί... κανείς μα κανείς δε μπορεί να σου κλέψει...αυτό που νιώθεις, που περνάς, που θέλεις να περιγράψεις.... ήταν γραμμένο το 2002. Τη θυμάμαι εκείνη τη χρονιά...! τότε ερωτεύτηκα πρώτη φορά στη ζωή μου.... ένιωθα ότι πρέπει να προσπαθώ να αποτυπώνω αυτό το ανεξήγητο αίσθημα που μία σε κάνει να κλαις... μία να γελάς... μία να καρδιοχτυπάς... μία να χτυπάς την πόρτα πίσω σου και να φωνάζεις ΤΕΛΟΣ! και πάλι κυνηγητό... και πάλι πίσω.... και επέμενα σε αυτό το τώρα χαλασμένο χαρτί... ότι εδώ στο χαρτί.. εδώ δε μπορεί κανείς να μου πει τι θα κάνω.. και πως θα το κάνω.. θα το γράψω όπως θέλω εγώ...! αυτό που με μελαγχόλησε στην όλη υπόθεση , αν και δε σας κρύβω χαμογέλασα πολλές φορές, είναι ακόμη και αυτό το υπέροχο θεωρητικά συναίσθημα... τελικά το μαθαίνουμε... το ενηλικιώνουμε... δεν έχει ποτέ ξανά εκείνη τη γλυκιά αθωότητα... δε θα έγραφα ποτέ τώρα πια με τον τρόπο που έγραφα τότε για τον έρωτα.... και πιο σημαντικό ακόμα τα διάβαζα και πραγματικά δε πίστευα πως τα έχω γράψει εγώ αυτά...
Άραγε αυτό το κομμάτι του εαυτού μας? κρύβεται? τελειώνει? προσαρμόζεται? το ξεχνάμε? δεν επιτρέπουμε στον εαυτό μας να έρθει σε επαφή μαζί του? και όμως γυρνώντας σήμερα πίσω... έχοντας έστω και αυτή τη λίγη επαφή με το παρελθόν.... το παρελθόν το δικό μου... το ποια ήμουν εγώ... θα ήθελα να ξαναβρώ αυτή την εσωτερική ηρεμία που ένιωσα ότι είχα.... λένε ότι όταν αρχίσεις να κοιτάς πίσω..σημαίνει πως μεγάλωσες...
εγώ σας λέω να κοιτάξτε... ανοίξτε ότι έχετε... ξαναβρείτε το παιδί που όλοι μας χάσαμε....και όχι μόνο δε θα έχετε μεγαλώσει... αλλά θα αποτινάξετε από πάνω σας αυτόν τον δήθεν λογικό και σοβαρό με κάποιες κρίσεις χιούμορ ενήλικα που σας έχει πλακώσει....
Συμβατικά δουλεύουμε, συμβατικά νιώθουμε, συμβατικά δε κλαίμε ή δε γελάμε, συμβατική η ζωή μας.... ξεχάσαμε την αξία που είχε ένα μικρό λουλουδάκι που θα μας έδινε κάποιος γιατί τώρα απαιτούμε από όλους και όλα ένα κήπο..!!
όχι φίλε μου αγαπημένε... για να φτιάξεις κήπο θα μαζεύεις λουλουδάκι λουλουδάκι.. και άλλοτε θα ανθίζει, άλλοτε όχι... άλλοτε θα σου δίνει χαρά και χρώμα και άλλοτε θα σε στεναχωρεί... αλλά θα είναι το δικό σου λουλουδάκι... αυτό που θα σε έχει κάνει ότι είσαι σήμερα... και αν αντέξεις και δε το αντικαταστήσεις με δέκα έτοιμες γλάστρες.. ίσως κάποια στιγμή να φτιάξεις τον κήπο σου...! αυτόν που καθετί θα σου θυμίζει κάτι... αυτόν που δε θα σε αφήσει να ξεχάσεις ποιος είσαι... αυτόν που θα σε βοηθάει στα αλήθεια να χτίσεις το μέλλον σου όπως εσύ το θες..
Τα περαστικά μας σήμερα πηγαίνουν σε όσους ξεχάσαμε ποιοι ήμασταν.... τι μπορούμε να πετύχουμε χωρίς συμβιβασμούς.... τι όνειρα είχαμε... σε όσους μάθαμε να αγαπάμε όπως οι μεγάλοι..... σε αυτούς κόψαμε το δεσμό με το παιδί μέσα μας γιατί το θεωρήσαμε χαζό..και τελικά χαζέψαμε εμείς στο τέλος....
όσο για αυτούς που κατάφεραν να μη ξεχάσουν....
till next time:))
kiss kiss:))
Σχόλια