Ο χειρότερος μου εαυτός...

Έχω καιρό να γράψω, γιατί με όλα αυτά που συνέβησαν φέτος το καλοκαίρι δεν μπόρεσα να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου... Μάλλον θα φταίει το αέριο, με το οποίο μας ψεκάζουν επί καθημερινής βάσεως... Φέτος το καλοκαίρι, λοιπόν, μου δημιουργήθηκε μία μεγάλη απορία... Πόσους εαυτούς έχει ο καθένας μας? Και πότε χρησιμοποιούμε τον κάθε εαυτό μας? Πώς επιλέγουμε ποια είναι η σωστή στιγμή για να βγάλουμε κάτι διαφορετικό? Ακούω πολλές φορές την ατάκα "μου βγάζεις το χειρότερό μου εαυτό". Και ποιος είναι ο καλύτερος? Και πού ξερεις ότι αυτός είναι ο χειρότερος και ότι δεν υπάρχει και κάτι παραπάνω από αυτό, που απλά δεν έχει βγει ακόμα στην επιφάνεια? Νομίζω ότι αφού κάθε άνθρωπος έχει τον δικό του ηθικό κώδικα, τότε τα όρια μεταξύ χειρότερου και καλύτερου εαυτού ειναι διαφορετικά στον καθέναν μας... Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο υπάρχουν κακοί άνθρωποι και καλοί άνθρωποι... Γιατί απλά οι κακοί στην κλίμακα της "καλοσύνης" τραβάνε λίγο παραπάνω από την μεριά του "κακού". Βέβαια, ακόμα κι αυτό δεν είναι σίγουρο, αφού πολλές φορές βλέπουμε ξεσπάσματα κακίας από ανθρώπους που δεν το περιμέναμε ποτέ! Άλλωστε αυτό είναι και το απρόβλεπτο της ζωής... Αν τα ξέραμε όλα δε θα είχε πλάκα... Το ερώτημα είναι γιατί κάποιοι μας βγάζουν τον κακό μας εαυτό και άλλοι τον καλό? Με τι διακόπτη λειτουργεί αυτή η διαδικασία? Υπάρχει στην πραγματικότητα διακόπτης ή παιζει ρόλο απλά η φάση της ζωής στην οποία βρισκόμαστε? Κατά την άποψη μου υπάρχει διακόπτης και κάνει την εκκίνηση της λειτουργίας του κακού όταν νιώθουμε ανυπόστατη υπεροχή πάνω σε κάποιον άλλον άνθρωπο... Πιστεύουμε για κάποιο λόγο ότι ο άλλος δεν αξίζει την αγάπη μας (γιατί είμαστε και εγωιστές και θεωρούμε την αγάπη μας κάτι ξεχωριστό και κάλύτερο από την αγάπη των άλλων) οπότε δε του τη χαρίζουμε, αλλά κάνουμε και το ακριβώς αντίθετο! Όταν λοιπόν όλοι μας αποφασίσουμε να κατεβούμε από το καλάμι μας και συνειδιτοποιήσουμε πως όλοι αξίζουμε το ίδιο, τότε ίσως ζήσουμε σε έναν κόσμο καλύτερο, στον οποίο δε θα επικρατεί το μίσος και η κακία, αλλά η αγάπη και η συμπόνοια....