'Όλοι το ζήσαμε....!!!!
...."Μεγαλώνουμε και δεν είναι τίποτα πια το ίδιο.... σκεφτόταν.... μαθαίνουμε να χαιρόμαστε με μέτρο... δεν επιτρέπεται να λυπηθούμε στο βαθμό που θέλουμε.... αγχωνόμαστε περισσότερο... και οι στιγμές ευτυχίας είναι σαν να φεύγουν πιο γρήγορα... ή απλά δε τις δίνουμε σημασία... δεν ήξερα ότι το μεγαλώνουμε και ωριμάζουμε σημαίνει πως χάνουμε λίγο λίγο τον εαυτό μας καθημερινά... σκεφτόταν....
Σκεφτόταν συχνά τον τελευταίο καιρό.... θα έκανα αυτό... ήθελα εκείνο... και μόλις η σκέψη χανόταν, χανόταν και όλο αυτό το θάρρος και ξανά στην πραγματικότητα... όταν χαμογελούσε... χαμογελούσε ο κόσμος όλος έλεγαν οι φίλοι της... και όμως αυτή ένιωθε ότι γέλασε τόσο πολύ τα προηγούμενα χρόνια που ήταν σα να χρωστάει λίγη από αυτή τη βαρετή και ανιαρή ζωή των ενηλίκων.... κάθε νύχτα ήξερε ότι δε της άρεσε.... μα κάθε μέρα μεγάλωνε και ωρίμαζε όλο και περισσότερο... δεν είχε αντοχές? δεν είχε χρόνο? δεν ήξερε τι έφταιγε... μόνο στα λίγα λεπτά ησυχίας σκεφτόταν... σκεφτόταν... καμιά φορά μπορούσε να βάλει τάξη.... άλλες φορές πάλι όχι... ήθελε τον κόσμο την παρέα μα ήταν και ώρες που δεν ήθελε... εκεί στο δωμάτιο να βρίσκεται.... να σβήνει το φως... και καθώς κοιτάει δυο τρεις φωτογραφίες κοιμόταν.....
και όμως ναι... ήταν δυο τρεις... μα ήταν οι φωτογραφίες που τις θύμιζαν πως όσο και αν μεγάλωσε και ωρίμασε ακόμα ήταν ικανή να ξεπεράσει τον εαυτό της και να ζήσει.... ήθελε να ξαναγίνει έτσι όπως στις φωτογραφίες... εκρηκτική... αυθόρμητη.... να ζήσει πάλι.... να το ζήσει πάλι... να μη την πάρει ο ύπνος και το κεράκι δίπλα της σβήσει... να το κρατήσει αναμμένο..!!
να σώσει και τον εαυτό της... και αυτόν.... και την ιστορία... φυσικά και έχει και κάποιον η ιστορία.... άλλωστε αυτές είναι οι ιστορίες που μας ωριμάζουν... σκεφτόταν.... δεν την ένοιαζε το σημάδι στο σώμα του που ποτέ δε προσπάθησε να κρύψει.... την ένοιαζαν τα σημάδια μέσα του που της τα έκρυψε όλα.... και τώρα τα καταλάβαινε καλύτερα γιατί και αυτή είχε από αυτά τώρα.... σημάδια που δε κρύβουν τα καλλυντικά... σημάδια που τα καταλαβαίνουν αν δε καταφέρεις να μη χαθείς μέσα σου όταν σε κοιτάνε.... δεν είχε ξανά τέτοια.... τη θαύμαζαν παλιά οι φίλες της γιατί ήξερε πάντα τι πρέπει να κάνει και τι ένιωθε.... και τώρα σκεφτόταν... ήρθε η ώρα που δε ξέρει πια.... άλλοτε αυτό την θλίβει... άλλοτε όμως την κάνει να νιώθει πιο ανθρώπινα... είναι ωραίο καμιά φορά να χάνεις το δρόμο σου και εκεί που νιώθεις τελείως χαμένος να βρίσκεις το σπίτι σου.... και να καταλαβαίνεις ότι ήσουν τελικά στο σωστό δρόμο και ας μη του φαινόταν....
δεν ένιωθε τύψεις..... δεν ένιωθε ότι δεν τον "αγάπησε αρκετά"... τον αγάπησε όσο καλύτερα μπορούσε σε σχέση με τον εαυτό της και τις περιστάσεις... νομίζει κάθε φορά που σκέφτεται πως και αυτός το ίδιο έκανε... εκείνες τις ώρες χαμογελάει... γιατί άλλωστε σκέφτεται.. αυτό δεν είναι που έχει σημασία? να σε αγαπήσουν όσο καλύτερα μπορούν αυτοί... όχι όπως εσύ το έχεις στο μυαλό σου.... την άφησε ή τον άφησε δεν έχει σημασία.... σημασία έχει ότι σε δεδομένη στιγμή οι καρδιές τους χτύπησαν μαζί.... πόσο σπάνιο είναι αυτό? και ας το ζήσεις για λίγο... και ας το ζήσεις μία φορά... ή και πολλές αν τα καταφέρεις... μα πόσο αξίζει έστω για μία στιγμή η καρδιά σου να χτυπάει στη συχνότητα του άλλου και το αντίστροφο?
έτσι σκεφτόταν... καμιά φορά φοβόταν να κοιμηθεί... για να μη χάσει τις σκέψεις... για να μη τις ξεχάσει μόλις βγει ο ήλιος.... να τις κρατήσει λίγο ακόμη... άλλες φορές πάλι έλεγε καληνύχτα ψιθυριστά και έκλεινε ήσυχη τα μάτια της.... ήταν σίγουρη ότι έφτανε και στα δικά του αυτιά αυτή η καληνύχτα... ήταν σίγουρη ότι έχουν ξανασυναντηθεί από τότε που δε συναντήθηκαν.... με τον καλύτερο τρόπο που ο καθένας μπορεί....
ερχόταν σιγά σιγά το επόμενο πρωί.... και τότε οι σκέψεις έσβηναν... μαζί με το κερί.... φαίνονταν μακρινές και θλιβερές... θλιβερές γιατί κάθε πρωί το συμπέρασμα ήταν ψιθυριστά.... κρίμα.... γιατί θα μπορούσε ακόμα και να τον έχει αγαπήσει στο φως του ήλιου....
ήθελε κάπου να την πει την ιστορία... μα όπως και ο ποιητής λέει τόσο πετυχημένα..."Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη-αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ"...
Καλημέρα σας αγαπημένα μου πλάσματα.....!!!!
Σκεφτόταν συχνά τον τελευταίο καιρό.... θα έκανα αυτό... ήθελα εκείνο... και μόλις η σκέψη χανόταν, χανόταν και όλο αυτό το θάρρος και ξανά στην πραγματικότητα... όταν χαμογελούσε... χαμογελούσε ο κόσμος όλος έλεγαν οι φίλοι της... και όμως αυτή ένιωθε ότι γέλασε τόσο πολύ τα προηγούμενα χρόνια που ήταν σα να χρωστάει λίγη από αυτή τη βαρετή και ανιαρή ζωή των ενηλίκων.... κάθε νύχτα ήξερε ότι δε της άρεσε.... μα κάθε μέρα μεγάλωνε και ωρίμαζε όλο και περισσότερο... δεν είχε αντοχές? δεν είχε χρόνο? δεν ήξερε τι έφταιγε... μόνο στα λίγα λεπτά ησυχίας σκεφτόταν... σκεφτόταν... καμιά φορά μπορούσε να βάλει τάξη.... άλλες φορές πάλι όχι... ήθελε τον κόσμο την παρέα μα ήταν και ώρες που δεν ήθελε... εκεί στο δωμάτιο να βρίσκεται.... να σβήνει το φως... και καθώς κοιτάει δυο τρεις φωτογραφίες κοιμόταν.....
και όμως ναι... ήταν δυο τρεις... μα ήταν οι φωτογραφίες που τις θύμιζαν πως όσο και αν μεγάλωσε και ωρίμασε ακόμα ήταν ικανή να ξεπεράσει τον εαυτό της και να ζήσει.... ήθελε να ξαναγίνει έτσι όπως στις φωτογραφίες... εκρηκτική... αυθόρμητη.... να ζήσει πάλι.... να το ζήσει πάλι... να μη την πάρει ο ύπνος και το κεράκι δίπλα της σβήσει... να το κρατήσει αναμμένο..!!
να σώσει και τον εαυτό της... και αυτόν.... και την ιστορία... φυσικά και έχει και κάποιον η ιστορία.... άλλωστε αυτές είναι οι ιστορίες που μας ωριμάζουν... σκεφτόταν.... δεν την ένοιαζε το σημάδι στο σώμα του που ποτέ δε προσπάθησε να κρύψει.... την ένοιαζαν τα σημάδια μέσα του που της τα έκρυψε όλα.... και τώρα τα καταλάβαινε καλύτερα γιατί και αυτή είχε από αυτά τώρα.... σημάδια που δε κρύβουν τα καλλυντικά... σημάδια που τα καταλαβαίνουν αν δε καταφέρεις να μη χαθείς μέσα σου όταν σε κοιτάνε.... δεν είχε ξανά τέτοια.... τη θαύμαζαν παλιά οι φίλες της γιατί ήξερε πάντα τι πρέπει να κάνει και τι ένιωθε.... και τώρα σκεφτόταν... ήρθε η ώρα που δε ξέρει πια.... άλλοτε αυτό την θλίβει... άλλοτε όμως την κάνει να νιώθει πιο ανθρώπινα... είναι ωραίο καμιά φορά να χάνεις το δρόμο σου και εκεί που νιώθεις τελείως χαμένος να βρίσκεις το σπίτι σου.... και να καταλαβαίνεις ότι ήσουν τελικά στο σωστό δρόμο και ας μη του φαινόταν....
δεν ένιωθε τύψεις..... δεν ένιωθε ότι δεν τον "αγάπησε αρκετά"... τον αγάπησε όσο καλύτερα μπορούσε σε σχέση με τον εαυτό της και τις περιστάσεις... νομίζει κάθε φορά που σκέφτεται πως και αυτός το ίδιο έκανε... εκείνες τις ώρες χαμογελάει... γιατί άλλωστε σκέφτεται.. αυτό δεν είναι που έχει σημασία? να σε αγαπήσουν όσο καλύτερα μπορούν αυτοί... όχι όπως εσύ το έχεις στο μυαλό σου.... την άφησε ή τον άφησε δεν έχει σημασία.... σημασία έχει ότι σε δεδομένη στιγμή οι καρδιές τους χτύπησαν μαζί.... πόσο σπάνιο είναι αυτό? και ας το ζήσεις για λίγο... και ας το ζήσεις μία φορά... ή και πολλές αν τα καταφέρεις... μα πόσο αξίζει έστω για μία στιγμή η καρδιά σου να χτυπάει στη συχνότητα του άλλου και το αντίστροφο?
έτσι σκεφτόταν... καμιά φορά φοβόταν να κοιμηθεί... για να μη χάσει τις σκέψεις... για να μη τις ξεχάσει μόλις βγει ο ήλιος.... να τις κρατήσει λίγο ακόμη... άλλες φορές πάλι έλεγε καληνύχτα ψιθυριστά και έκλεινε ήσυχη τα μάτια της.... ήταν σίγουρη ότι έφτανε και στα δικά του αυτιά αυτή η καληνύχτα... ήταν σίγουρη ότι έχουν ξανασυναντηθεί από τότε που δε συναντήθηκαν.... με τον καλύτερο τρόπο που ο καθένας μπορεί....
ερχόταν σιγά σιγά το επόμενο πρωί.... και τότε οι σκέψεις έσβηναν... μαζί με το κερί.... φαίνονταν μακρινές και θλιβερές... θλιβερές γιατί κάθε πρωί το συμπέρασμα ήταν ψιθυριστά.... κρίμα.... γιατί θα μπορούσε ακόμα και να τον έχει αγαπήσει στο φως του ήλιου....
ήθελε κάπου να την πει την ιστορία... μα όπως και ο ποιητής λέει τόσο πετυχημένα..."Κάποτε θα ήθελα να μιλήσω γι' αυτή τη σκιά που μας ακολουθεί μες στην ομίχλη-αλλά μου είναι απαγορευμένο να πω το τέλος μιας ιστορίας που δεν άρχισε ποτέ"...
Καλημέρα σας αγαπημένα μου πλάσματα.....!!!!
Σχόλια